Bieganie w 2017 roku- Podsumowanie

Przebiegnięty dystans: 1817,3 km

Czas: 132h 19min 38sek

Liczba treningów: 161

Średnia odległość: 11,36 km

Spalonych kalorii: 147 800kcal

*wartości z zegarka, nie obejmują treningów bez zegarka

5x 5km (SB 17:29)

6x 10km (SB 35:25)

1x półmaraton (PB 1:18:06)

1x maraton (PB 2:57:23)

Jak to zawsze bywa w nowym roku, ogromna dawka motywacji, żeby coś zmienić. Zacząłem ambitnie biegać kilka razy w tygodniu. Może nawet by coś z tego było.. trening szedł nieźle, bieganie cieszyło nawet w sporym mrozie, ale.. przyszedł sezon narciarski i bardzo szybko bieganie odeszło w zapomnienie…

Ostatni trening w styczniu wykonałem 22.01 i od tego czasu nic..

Wpadł jakiś jeden przypadkowy trening. Brak motywacji, chęci. Wybiłem się z rytmu biegowego, do którego nie tak łatwo było wrócić. Ehhh.

Zupełnie się pogodziłem z tym, że sezon wiosenny przepadł całkowicie. Waga kosmiczna, ponad 92 kilogramy. W ogóle nie myślałem o bieganiu.

Potrzebowałem silnego bodźca, żeby ruszyć z miejsca. I jest. Oto on! Zmiana pracy. Takiego właśnie silnego bodźca potrzebowałem. Od razu ruszyłem ostro z miejsca.

Rozpocząłem od sprawdzenia „formy”, której nie było, podczas biegu Oshee 10km (bieg towarzyszący Orlen Warsaw Maraton). Czas 44min 4sek. Można było się tego spodziewać, choć i tak byłem wtedy zadowolony.

Wiedziałem w jakim punkcie się znajduję i w którą stronę iść. Do końca miesiąca biegałem praktycznie codziennie. W końcu bieganie zaczęło sprawiać mi przyjemność, choć początki wcale nie były łatwe. Czułem, że się toczę, a nie biegnę. Było wiele porażek, zawodów, powrotów „z niczym”, ale się nie poddawałem.

De facto sezon wiosennych zawodów się już kończył, a ja dopiero wszedłem w regularny trening. Biegałem mądrze, po woli budując formę. 2-3 dni treningowe i dzień wolny. Żadnych zawodów, rywalizacji- skupiłem się całkowicie na pracy u podstaw, czyli budowaniu bazy treningowej. Nie było jeszcze sensu sprawdzać formy, bo jeszcze nie nadeszła.

Do połowy czerwca niczego nie zmieniałem, kiedy nadszedł dzień próby. Wybrałem bieg ”W pogoni za żubrem” w Niepołomicach pod Krakowem na krótszym dystansie (do wyboru 8km lub 15km). Zwyczajnie uważałem, że nawet na dyszkę nie jestem jeszcze gotowy. Zawody ukończyłem na 20 miejscu. Średnie tempo 3:50, to i tak już znacznie lepiej niż prawie 4:30 podczas dyszki dwa miesiące wcześniej.

Bieg pozwolił mi uwierzyć w siebie i swoje możliwości. Wiedziałem, że się da- przecież moja życiówka na dychę to 34:20 z 2015 roku.

Cały miesiąc regularnego biegania. W trening wplatałem zabawę biegową, ale bieżni nie odwiedzałem. Głównie bieg w narastającym tempie, bieg ciągły i zabawa biegowa.
Pod koniec miesiąca Bieg Powstania Warszawskiego. Wynik 36:08. W 3 miesiące zszedłem 8min! Kto powie, że się nie da? Najważniejsza jest regularność! Dążenie do celu przyniosło efekty.

W głowie pojawił się pomysł na maraton i zrealizowanie życiowego marzenia- złamanie 3h na królewskim dystansie. Wybór padł na październikowy maraton w Poznaniu. Lekko zmodyfikowałem trening. Jednostki 10km zastąpiłem 15km, a cotygodniowe długie wybieganie to must have!

Rekordowy miesiąc pod względem przebiegniętych kilometrów. Przygotowania do maratonu szły pełną parą. Ania jeździła na rowerze, a ja przy niej biegłem. Zawsze mogłem napić się wody i liczyć na jej wsparcie.
W sierpniu zaliczyłem też swoje pierwsze zwycięstwo, podczas lokalnego Biegu Cichociemni 44′ oraz 3 miejsce podczas I Biegu Szlakiem Doliny Wisły.

Wszystkie te sytuacje zmobilizowały mnie do powrotu do regularnego prowadzenia blogu, który świecił pustkami od ponad roku.

Dalej regularne bieganie 15km odcinków + kilka dłuższych biegów. 18 aktywności w 30 dni. W tym tylko jedne zawody sztafetowe: Warszawa Business Run.

Najważniejszy biegowy miesiąc w roku, miesiąc próby. Już 1.12 wziąłem udział w Silesia Półmaraton, osiągając życiówkę na tym dystansie. Niestety bardzo mocno stłukłem stopę przez co przez kolejne tygodnie, zamiast realizować bezpośrednie przygotowanie przedstartowe, leczyłem stopę okładając lodem i smarując maściami. Na szczęście wyleczyłem się przed Poznań Maraton i kolejna życiówka, tym razem na królewskim dystansie. Wielkie marzenie się spełniło, dzięki ciężkiej i regularnej pracy. Później biegania też nie było zbyt wiele.

Przed 11.11 zrealizowałem tylko 3 treningi, po czym wypoczęty wystartowałem w Biegu Niepodległości, uzyskując najlepszy wynik w tym roku na dystansie 10km- 35:25. Później już biegałem codziennie, dosłownie codziennie!

Codzienne bieganie przez drugą połowę listopada odbiło się na zdrowiu. Nabawiłem się kontuzji- kolano biegacza. Przez pierwszą połowę grudnia w ogóle nie biegałem. Odbyłem 4 zabiegi falą uderzeniową. Później też nie było lepiej. Niby biegałem, ale mocno zapobiegawczo.

I tak wszedłem w nowy rok. Z niewyleczonym całkowicie kolanem. I byle do wiosny!